falvarak URysia

Зiма

Дзень цэлы плавалі вятры

Над восенню палёў бязмежных.

Пад вечар снегам завірыў,

Спазніўшыся, кудлаты снежань.

Ён ахінуў стагі лугоў,

Як верацёны снежнай воўнай;

З-пад Налібок, з балот, лясоў

Плыты ільдзін пагнаў па Нёмну.

Ён хвалі дрэмлючай раллі

Рвануў за вараныя грывы, —

I ажылі, і паплылі

На лес уздыбленыя нівы.

Але навалу хмар цяжкіх

Стрымалі, выгнуўшыся, хвоі.

Адно па соснах залатых

Ўзнялося полымя сівое.

У змрочных лапках зацвіло,

З бяроз успыхнуўшага вецця

На сухастой, на буралом

Яго панёс шалёны вецер.

Збудзіўся стромых сосен звон,

З лагоўяў воўчых і выкопаў

Папоўз па свежым снезе ён,

Па выбітых рукою тропах.

Зіма... Ад інею вішняк

Перахіліўся за парканы,

I не мінеш яго ніяк,

Кранеш — і цветам серабраным

Асыпле з галавы да ног.

На дзеннікі лятуць вароны

З глухіх прасёлачных дарог,

I цень плыве іх праз загоны,

Дзе ўсё, як вогнішча лістоў,

Замёў снег свежасшаранелы,

Дзе петлі заячых слядоў,

Разгубленыя, забялелі.

Калі ж вячэрняю парой

За вёску выйдзеш на прыволле, —

Цябе сустрэнуць грамадой

Шляхоў знаёмыя таполі;

Пачуеш, як трашчыць рака,

Скрыпяць асверы на марозе,

Як пад дугой маладзіка

Пяюць сялянскія палоззі.

                

                        Максiм Танк